Po prostu muszę o tym napisać...

Spacerując po wrocławskiej starówce często można spotkać żebrzących bezdomnych .

Jest ich tak dużo, że (niestety)  już się na nich uodporniłam.

Dziś było inaczej...

Na schodkach przy zejściu do podziemi siedział staruszek. Okropnie brudny i zaniedbany.

O nic nie prosił. Po prostu siedział. Przy jego stopach na starej parcianej torbie leżał pies.

I może minęła bym go, ale zobaczyłam jak do staruszka podchodzi chłopak i częstuje go papierosem. Staruszek posłał mu szczery bezzębny uśmiech, a  psina merdała ogonem.

Coś mnie ruszyło. Jeszcze raz popatrzyłam w ich stronę. 

Dziadziuś z apetytem palił papierosa, a pies patrzył na niego                         i merdał ogonem jakby to on dostał jakiś smakołyk. Weszłam do najbliższej jadłodajni. Kupiłam po cheeseburgerze, dla pana, dla psiny i gorącą herbatę. Obdarowany staruszek posłał mi podobny bezzębny uśmiech, a pies po obwąchaniu torebki
 z jedzeniem witał mnie jak domownika.  

Dziś dostałam od życia lekcję. Myślę o spotkanym staruszku i psie leżącym u jego stóp. Piesek był dosyć tłuściutki. Myślę,że pan bardzo o niego dbał chociaż sam nie wiele miał.

Już wiem jaka to była lekcja.

To była lekcja pokory.

Do życia i do tego co mam :)